Een bijzondere herinnering: Sadira en de thuiskomst van Andro
Mijn herinneringen aan Sadira zijn ontzettend dierbaar. Ze was zo’n geweldige hond en heeft een speciale plek in mijn hart. De momenten met haar koester ik nog altijd.
Graag wil ik een van die mooie herinneringen met jullie delen, omdat het mij nog steeds veel vreugde brengt.
Het was een moeilijke tijd voor mij toen ik hoogzwanger naar het ziekenhuis moest om de bevalling op gang te laten brengen. Bij 41 weken was onze jongen nog niet helemaal klaar om de wereld te ontdekken. Toch maakte dat moment een diepe indruk op me, en ik wil er graag over vertellen.
Toen Andro thuiskwam, was Sadira zo lief en nieuwsgierig. De manier waarop ze trots naar Andro keek, was werkelijk magisch om te zien.
Ik heb een week in het moederhuis doorgebracht, waar ik de kans kreeg om tot rust te komen en een sterke band op te bouwen met Andro. Wat een bijzondere tijd was dat, met mijn kleine baby dicht bij me.
Toen het moment kwam om naar huis te gaan en Danny me kwam ophalen, bespraken we onderweg al hoe we thuiskomst zouden aanpakken. We wilden ervoor zorgen dat Sadira zich niet geremd zou voelen om enthousiast te reageren, maar tegelijkertijd wilden we haar ook begeleiden in hoe ze met de nieuwe situatie om zou gaan. Ik wist dat ze ontzettend blij zou zijn om me weer te zien, want we waren altijd enorm gehecht aan elkaar.
Ik zei tegen Danny dat ik haar vooral niet wilde wegduwen wanneer ze me zou begroeten. Zodra de auto stopte en ik uitstapte, hoorde ik haar ongeduldige blaf al in de verte. Ze had me duidelijk gemist.
Met de maxi-cosi in mijn armen stelde ik voor dat Danny deze van me overnam, en hij deed dat meteen. Toen de deur openging, sprong Sadira zoals verwacht meteen op me af. Ze had nog niet door dat er iemand extra met ons mee was gekomen. Ondertussen kon Danny rustig naar binnen wandelen met de maxi-cosi.
Voor mij was het een heerlijke chaos. Sadira maakte vreugdesprongen, rende heen en weer, en kon haar geluk niet op. Danny zette de maxi-cosi met Andro voorzichtig op de zetel, terwijl ik genoot van het weerzien met Sadira. Ze sprong van de ene zetel naar de andere, sprong tegen me aan, en herhaalde dat patroon een paar keer. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk.
Plots gebeurde het: ze sprong vanuit haar zetel in de richting van de maxi-cosi. Danny en ik riepen tegelijk: "Oei, nee!" Ze wilde naar mij toe, maar halverwege leek ze iets te merken. Ze stopte abrupt en haar blik gleed naar Andro.
Dat was het moment. We keken vol spanning toe hoe ze zou reageren. Haar blijdschap veranderde in nieuwsgierigheid. Zoals je op de foto hierboven kunt zien, werd dat bijzondere moment vastgelegd. Het was alsof ze meteen begreep: er is iets kleins, iets bijzonders dat nu ook bij ons hoort.
En op dat moment leek ze mij even helemaal te vergeten. Maar dat maakte niets uit. Ik dacht alleen maar: "Dit komt helemaal goed." En dat bleek ook zo te zijn. Sadira ontwikkelde al snel een enorm beschermend instinct over Andro. Het was prachtig om te zien hoe zorgzaam en liefdevol ze met hem omging.
Tip: Zo maak je de eerste ontmoeting tussen je hond en je baby thuis succesvol
Zoals eerder beschreven, is het belangrijk dat je partner de baby naar binnen brengt terwijl jij eerst alleen je hond begroet. Je hond zal ontzettend blij zijn om je weer te zien, en dit wil je niet ontmoedigen. Als je de hond op dat moment wegduwt, kan hij dit als een straf ervaren en het associëren met de pasgeboren baby. Dit kan leiden tot jaloezie of een negatieve houding tegenover de baby, wat je natuurlijk wilt voorkomen.
Sadira controleerde op tijd of alles goed ging met de baby.
Sadira was zo gehecht aan Andro dat ze zich als een moeder over hem ontfermde. Dit deed ze trouwens ook wanneer we een nestje puppy’s van onze andere honden hadden, die eveneens in huis opgroeiden.
Telkens wanneer Sadira naar buiten ging om haar behoeften te doen, haastte ze zich om zo snel mogelijk weer binnen te zijn. Het eerste wat ze dan deed, was naar de wieg rennen om te controleren of Andro er nog lag.
Wanneer er bezoekers waren en zij Andro even oppakten, kon Sadira haar ongerustheid niet verbergen. Ze durfde soms zelfs zachtjes in hun benen te knijpen om duidelijk te maken dat ze hen in de gaten hield. Hoewel dit begrijpelijk was vanuit haar beschermende instinct, vonden onze bezoekers dit uiteraard niet prettig. Steeds wanneer ze dit deed, berispten we haar. Toch kon ik haar gedrag ergens begrijpen: ze wilde niets liever dan Andro beschermen en ervoor zorgen dat hem niets zou overkomen. Na een berisping bleef ze dicht in de buurt van de bezoekers, haar ogen strak op hen gericht. Zodra Andro weer in de wieg werd gelegd, controleerde ze eerst of alles in orde was. Daarna ging ze voor de wieg liggen, alsof ze wilde voorkomen dat iemand er zomaar bij kon.
Je zou misschien denken dat een hond in zo’n situatie beter weggehaald kan worden, omdat bezoekers zich welkom en op hun gemak moeten voelen. Toch koos ik ervoor dit niet te doen. Het was belangrijker dat Sadira en onze zoon een sterke band konden opbouwen, zonder jaloezie of negatieve gevoelens. Als je een hond in zo’n moment straft, kun je onbedoeld gedragsproblemen veroorzaken. Sadira moest leren begrijpen dat de bezoekers geen slechte bedoelingen hadden, en dat kan alleen met geduld en consistentie.
Tip: hoe ga je om met het goedbedoelde gedrag van je hond, ook als je dit zelf niet zo ervaart?
Zoals boven vermeld willen we dat bezoekers zich welkom voelen in ons eigen huis, maar zonder onze eigen honden opzij te zetten. Onze honden maken immers deel uit van de familie en verdienen net zo goed hun plek. Tegelijkertijd is het belangrijk te begrijpen dat honden anders reageren dan wij mensen. Zij interpreteren situaties op basis van prikkels en instinct. Wat voor ons normaal lijkt, zoals een vreemde die een kind benadert, kan voor een hond een bedreiging lijken. Voor hen is het instinctief om hun "roedel" te beschermen, inclusief kinderen.
Om conflicten of ongemakkelijke situaties te voorkomen, is het van belang om je hond op een rustige en duidelijke manier te laten zien dat alles in orde is en dat jij deze "vreemde persoon" vertrouwt. Geef je hond een eigen plekje, bijvoorbeeld een comfortabel kussen of mand in dezelfde ruimte waar hij aanwezig kan zijn zonder de bezoekers te storen. Vermijd afzondering, zoals in een bench of een andere kamer, want dit kan alleen maar onrust en frustratie bij je hond veroorzaken.
Als je hond toch onrustig is en steeds naar de bezoeker gaat, blijf kalm en leid hem terug naar zijn aangewezen plek. Leg aan je bezoekers uit wat je doet en vraag hen om mee te werken door rustig in de zetel te zitten. Wanneer de hond komt snuffelen, is het belangrijk dat de bezoeker de hond niet wegduwt. Laat hem in plaats daarvan zachtjes de hond strelen of rustig tegen hem praten. Dit zorgt ervoor dat je hond de bezoeker als geen bedreiging ziet en sneller tot rust komt.
Met deze aanpak voelen zowel je bezoekers als je hond zich op hun gemak, en behoud je de balans tussen gastvrijheid en de zorg voor je trouwe viervoeter.
Reactie plaatsen
Reacties